De meeste mensen denken bij een ideale vakantie aan een warme, tropische zon. Het is echter geen geheim dat ik van de winter houd. Van die prachtige sneeuwdeken, die magie die het landschap krijgt. Van de heerlijke frisse kou en van alle verschillende wintersporten die je kunt uitvoeren. Een tijdje terug maakte ik het echter wel heel extreem, en kwam ik op het geniale plan om eind januari met Aeroflot naar hartje Rusland af te reizen. En die winter in Siberië, die is zo gek nog niet.
Hoe ik het in mijn hoofd haalde de winter in Siberië op te zoeken
Eind 2017 kwam er op Flyertalk een prachtige fare langs: een retourtje Polen-Istanbul die je door heel Europa kon laten gaan. In business class. Voor €700 euro. Het mooiste was dat routeregels ook plekken als Tel Aviv en Irkutsk toestonden. En je kon overal gratis stopovers maken.
Ik begon toen net een en ander te leren over vliegen, en raakte geïnteresseerd. Een aantal uren met ITA Matrix verder kreeg ik het volgende ticket:
Destijds was ik nog niet zo bekwaam in het maken van een normale screenshot
Ik heb gewoon maar de twee verst mogelijke , meest exotische plekken genomen (Tel Aviv en Irkutsk), want die leverden de meeste punten op. Vervolgens bouwde ik op elke plek een aantal dagen tot een week in. Met een hele lange ‘stopover’ in Amsterdam. Op de wereldkaart zag dit er zo uit:
Toen ik mijn over dit ticket broer vertelde hapte hij meteen. Heel snel erna was het allemaal geboekt: op één ticket zouden wij vanuit Polen via Moskou naar Irkutsk in Siberië vliegen, Istanbul bekijken en de zon in Tel Aviv opzoeken.
En heel veel punten verdienen.
Korte samenvatting: per persoon kregen de 60.000 mijlen, 430 euro aan Bluebiz credits, twee jaar Flying Blue Gold (wat later Flying Blue Platinum werd) en een hoop fantastische ervaringen.
Maar wat doe je dan in Siberië?
Goede vraag. Die stelde ik mezelf destijds ook. Een snelle zoekopdracht op Google geeft resultaten als het Baikalmeer en de Transsiberië express. Wij besloten om bij aankomst sowieso naar Listvyanka te gaan, een plaatsje aan het Baikalmeer op 1,5 uur rijden van Irkutsk. Verder zouden we het ter plekke zien: enkele aantrekkelijke opties waren Olkhon Island en het Sayan-gebergte richting Mongolië.
Aankomst in Irkutsk
Via Gdansk, Amsterdam en Parijs waren we op Moskou aangekomen, waar ons een ‘redeye’ (nachtvlucht waarbij je in de tijd vooruit gaat) naar Irkutsk wachtte. De vlucht vanuit Parijs was in Aeroflot’s business class, en die was erg goed. Aeroflot is namelijk een van de weinige maatschappijen die binnen Europa ‘echte’ business-class stoelen aanbieden. Daarnaast was de service uitstekend.
De nachtvlucht was ook prima, alhoewel slapen wat lastig bleek. De zon kwam na een paar uurtjes alweer op, en toen vlogen we hier overheen:
Kilometers na kilometers met sneeuw, ijs, kou en niemandsland. Welkom in Siberië. Gezien de warmte in de vliegtuigen waren we niet gekleed op de kou. Hier werden we bij het uitstappen dan ook flink mee geconfronteerd.
Dit waren echt andere omstandigheden dan je in je Europese skigebied op een slechte dag tegenkomt. Een droge, snerpende kou die je bij buitenkomst een schok op de longen geeft, en die doordringt tot in je botten.
Bij de bagageband wachtte ons een vervelende verrassing: de ruimbagage was niet meegekomen. Onze mooie grote duffel met goede schoenen, handschoenen, hemden en dikke jassen lag nog in Parijs..
Balen.
En begrijpelijk, gezien we in vier segmenten met drie overstappen net uit Polen kwamen.
Les geleerd, geen belangrijke bagage inchecken als je vaak overstapt. Gelukkig konden we in Irkutsk wat shoppen op de kosten van KLM.
Glijbanen van ijs
Na een ontbijt, en met nieuwe warme kleren op zak, verkenden we Irkutsk. Een ruim opgezet stadje waar gigantisch veel bussen reden, die nog net niet van ellende uit elkaar vielen. Overal op straat stonden ijssculpturen. Op het centrale plein stond zelfs een grote glijbaan, uit het ijs gehakt.
Op het busstation pakten we vervolgens een minivan richting Listvyanka. Een werkende verwarming zou geen overbodige luxe zijn geweest, maar het landschap was prachtig. We kwamen net op tijd aan voor een fenomale zonsondergang over het Baikalmeer:
Het Baikalmeer
Het Baikalmeer is ’s werelds grootste en diepste zoetwatermeer ter wereld, met een oppervlakte groter dan België. Het heldere water is in de winter compleet bevroren, wat schitterende natuurverschijnselen geeft. Toerisme vind je hier eigenlijk niet, waardoor je echt het gevoel hebt in de Russische wildernis te zijn beland.
In de dagen die volgden maakten we lange sneeuwwandelingen door de beboste heuvels en liepen we flinke afstanden over het ijs. Het eten was behoorlijk goed, met een overvloed aan verse vis, buiten over het houtvuur gegrild. Ook tof: als James Bond met een Rus in de hovercraft over het meer zoeven.
Logischerwijs ontbrak een pad door de wildernis. Daarom besloten we onszelf maar naar beneden te laten rollen.
Vrij dom, want die sneeuw maakt je doorweekt en we moesten nog lang over het ijs door de snijdende wind teruglopen naar Listvyanka.
De laatste ochtend kocht ik nog wat Matroejska’s en toen stapten we in de bus naar het Russisch-Mongolische Sayan-gebergte!
Arshan – hoe we levend zijn verbrand in de Banya
Een koude busrit van vier uur verder stonden we op het verlaten dorpsplein van Arshan. Via Booking.com had ik last-minute een klein guesthouse geboekt. Dus daar gingen we naar op zoek. Makkelijk bleek dit echter niet te zijn, mede door de spekgladde straten en de steeds groter wordende kudde straathonden die ons achtervolgde.
Maar eenmaal aangekomen kwamen we bij de twee liefste mensen terecht: Andrew en Raisha. Zij verhuren een huisje in de tuin, en waren erg verbaasd dat er twee bezoekers in het midden van de winter voor hun deur stonden. Meteen boden ze ons een kleine maaltijd aan, en Andrew stond erop met ons op pad te gaan. Inmiddels was het gaan sneeuwen, maar ondanks de bittere kou vertrokken we richting de bergen.
Die avond stookte Andrew de Banya voor ons op. Dit is een Russische sauna, en hij had hem zelf gemaakt. Er werd uren van tevoren in een metalen box hout aangestoken. Uit die box kwam een pijp, die eindigde bij het bankje waar wij poedelnaakt op zaten. Tijdens de sessie gooide Andrew geurend water in de box, dat razendsnel als hete stoom door die pijp kwam. En dat is dus echt heel erg heet. Vervolgens sloeg die ons meermaals enthousiast met een bos kruidige bladeren. Dit werd herhaald tot je het leven echt niet meer zag zitten. De afsluiter was de andere extreme: een kleerloze koprol door de sneeuw.
Niet heel ontspannend, maar op een masogistische manier stiekem heel lekker.
Toen we weer aangekleed waren, showde Andrew ons nog vol trots zijn originele kledij, waarmee die blijkbaar op Mongolische staatstelevisie was gekomen.
De volgende ochtend kookte Raisha nog een heerlijk ontbijt, en bracht Andrew ons naar het busstation, waar de laatste etappe begon..!
Met de Transsiberië Express terug naar Irkutsk
We pakten de bus naar Slyudyanka, een dorpje aan de zuidelijke oever van het Baikalmeer. Na een laatste wandeling over het Baikal-ijs en wat smerig voedsel van een shady burgertent (enige restaurant?), liepen we naar het treinstation. Voor zo’n klein dorpje waren er bijzonder veel sporen – de spoorlijnen zijn dan ook de primaire vorm van goederentransport door Rusland.
In de fraaie staionshal kochten we een kaartje voor de trein terug naar Irkutsk (een trein die een aantal dagen eerder was begonnen in Vladiwostok en helemaal door zou rijden naar Moskou).
De trein was lang, heel erg lang:
Na wat gepuzzel vonden we onze cabine. Hoewel dit de derde (= laagste) klasse was, was het prima comfortabel en erg schoon.
Het was geweldig om, al liggend aan het raam, in de warmte het barre landschap aan je voorbij te zien trekken.
Vodka inslaan en terug naar huis
In Irkutsk hadden we nog een nacht, waar we onze ouders troffen (die waren net aangekomen – dit ticket was zo’n goede deal dat ze snel hapten, maar we kregen de data helaas niet gelijk).
De volgende ochtend restte er nog maar één ding: vodka kopen. Want dat is nu eenmaal een must als je in Rusland bent. Een heel klein meisje hielp ons in de supermarkt bij de selectie (niet makkelijk, want er zijn tientallen verschillende soorten).
De terugvlucht was weer uitstekend. Echt een prima maatschappij die ik zeker weer zou vliegen. Pas wel op met het bestellen van vodka: je krijgt een waterglas tot de rand gevuld met dit gevaarlijke goedje. Na die ‘zware’ lunch verkneukelden wij ons erg over het portret van Aeroflot’s CEO in het magazine:
Conclusie – winter in Siberië
De Siberische winter was ontzettend bijzonder – en koud – om mee te maken. Het Baikalmeer en omgeving bevat zoveel natuurschoon en wordt door bijna niemand bezocht – ik kreeg vaak écht het gevoel in ’the middle of nowhere’ te zijn. Het is normaal geen plek waar je snel en goedkoop terechtkomt, maar ik kom graag terug in deze regionen: de trip heeft mijn interesse in Centraal-Azië opgewekt. Het lijkt me bijvoorbeeld heel tof om met de trein vanuit Moskou via Mongolië naarBeijing te gaan, of om langer door ‘Stans’ te trekken.
Ik moet toegeven dat de winter hier niet voor iedereen is – de omstandigheden zijn namelijk echt bar en de voorzieningen redelijk primitief. De meeste mensen bezoeken Irkutsk en omgevingen dan ook in de zomer, maar de schitterende winterlandschappen zou ik niet gemist willen hebben.
Waar ik vooral op hoop is dat er snel weer zo’n ludieke fare langskomt. Een fare die me naar de meest vreemde bestemmingen brengt, en die in het proces heel veel punten oplevert. Want dit is een schoolvoorbeeld van wat er zo leuk is aan deze hobby!
Zou jij een winter in Siberië zien zitten? Of is deze kou toch echt niet voor jou?
